تئاتر ایده ها

فلسفه و تئاتر در طول تاریخ رابطه ای مناقشه انگیز با یک دیگر داشته اند. فلسفه غالبا از تئاتر روی برگردانده و آن را مکان توهم و تباهی اخلاقی قلمداد کرده است. تئاتر نیز غالبا به فلسفه پشت کرده و تاکید داشته است که درام با کنش ها سر و کار دارد نه با ایده ها. اثر حاضر نشان می دهد که تئاتر و فلسفه از همان آغاز به نحو سرنوشت سازی به یک دیگر گره خورده اند. افلاطون نابغه ای ست که بر تاریخ درهم تندیگی این دو حوزه سایه افکنده است. این اثر افلاطون را نه تنها به عنوان نظریه پرداز تئاتر بلکه به عنوان نمایش نامه نویسی معرفی می کند که نوعی دراماتورژی دیالوگ محور در انداخته است، دراماتورژی ای که با نگرش رایج ارسطویی در حوزه ی تئاتر تفاوت های هنگفتی دارد. از نظر پوشنر افلاطون نقش سرنوشت سازی در شکل گیری درام مدرن داشته است و چهره های بزرگی چون اسکار وایلد جرج برنارد شاو لوئیجی پیراندلو برتولت برشت و تام استوپارد از او برای خلق شکل جدیدی از تئاتر ایده ها مدد گرفته اند. این اثر می کوشد در کنار ارائه نوعی تاریخ تئاتری از فلسفه ی مدرن در اندیشه ی متفکرانی چون مارتا نوسبام آیریس مرداک و آلن بدیو نوعی افلاطون گرایی دراماتیک را رصد کند افلاطون گرایی ای که سعی دارد راهی فراسوی ماتریالیسم و نسبی گرایی فرهنگی معاصر فرا روی ما قرار دهد.