تحلیل ردیف

در موسیقی ایرانی کارگانی متشکل از گوشه ها، آوازها و دستگاه ها که شامل مجموعه ای از ملودی هاست ردیف نامیده می شود و استادان موسیقی ایرانی از دیرباز برای حفظ و آموزش موسیقی ایرانی آن را به کار برده اند. این کارگان در اصل به صورت شفاهی، با سلیقه ها و در شکل ها و اندازه های متنوع تدریس می شده است. این شیوه ی تدریس به «روش آموزش سینه به سینه» معروف است. به تدریج و خصوصاً از زمان ثبت نوشتاری و صوتی موسیقی در ایران، ردیف شکل تثبیت شده تری یافت و بعضی از کامل ترین روایت های آن به نام راویانش شناخته شدند.
این کتاب با روشی نو و یگانه ردیف میرزا عبدالله، یکی از معتبرترین روایت های ردیف موسیقی ایرانی و در عین حال رایج ترین آن ها، را تحلیل و بررسی می کند. ویژگی این روش نگاه به ردیف موسیقی دستگاهی ایران به مثابه یک زبان موسیقایی خاص است. مؤلف با تدوین نقشه ای عینی از ردیف، به بررسی آن از زوایای مختلف می پردازد و در نهایت ارائه ی دستور زبان خاصی را برای موسیقی ایرانی مد نظر دارد.