حدیث حاضر و غایب

الهیات توحیدی برمبنای فرض خدایی متشخص سامان یافته است،خدایی که عالم،قادر،و خیر است،و بالاتر از آن با آدمیان سخن میگوید و از راه زبان با انسان ها رابطه ای بینا شخصی برقرار میکند.این تلقی از امر الوهی از حیث سلوکی پیامدهای مهمی دارد،از جمله آن که شوق تجربه مستقیم و شخصی آن امر الوهی را در سالک طریق برمی انگیزد.اما به نظر میرسد که در روزگار مدرن انسان ها هرچه بیشتر میجویند کمتر خداوند را در متن رابطه ای مستقیم و بینا شخصی باز میابند.غیبت خداوند از حوزه تجربه های شخصی انسان دین ورز مدرن به انواع بحران های ایمانی-اعم از وجودی و نظری-دامن زده است…