ذرت سرخ

ذرتِ سرخ مهم‌ترین رمان مو یان (1955) است و او را به جایزه‌ی نوبلِ 2012 رساند. این اثر شگفت‌‏انگیز را روحِ چینِ قرنِ بیستم می‌دانند؛ سمفونی بزرگی از رنگ‌ها، آدم‌ها و مرگ‌ها. رمان در پنج فصل اصلی روایت می‏‌شود و قصه‏‌ی سه نسل از یک خانواده است که با انواع رفت‏‌وبرگشت‌‏های زمانی شناور شده؛ روایتِ رنجِ کارگران و کشاورزانِ چینی، ناامنی‌های پایانِ امپراتوری، حمله‌ی خون‌بار ژاپنی‌ها و گرسنگی. زبانِ طنزآلود مو یان همراه انبوه اتفاق‌هایی که مدام انسان‌‏های او را در بر می‌گیرد، این اثر را به رمانی به‌‏یادماندنی تبدیل کرده است. این کتاب در سالِ 1986 منتشر شد و به شهرتی عظیم رسید. نسخه‌ی سینمایی آن نیز، ساخته‏‌ی کارگردان مشهور چینی ژانگ ییمو، یک سال بعد از آن درخشید؛ نامزدِ بهترین فیلمِ خارجی اسکار شد و خرس طلایی جشنواره‌ی فیلمِ برلین را هم به‌دست آورد. در ذرتِ سرخ مو یان فقط روای است و، بدونِ قضاوت، حجمِ عظیمی از شخصیت‌ها را مقابلِ مخاطبش قرار می‌دهد. رمانی که قرار است نشان بدهد چرا رئالیسم هیچ‌وقت نمی‌میرد.