هنر بازی نماد فستیوال

گادامر در مقاله مناسبت امر زیبا: هنر به مثابه بازی، نماد و فسیوال، ابتدا به مسئله توجیه هنر، اینکه چرا و از چه زمانی هنر نیازمند توجیه شد، می پردازد. و البته این پرسش را با آموزه مشهور هگل مبنی بر اینکه هنر برای ما «چیزی مربوط به گذشته» است، پیوند می زند. در عهد باستان هنر مدعی حقیقت و حامل امر قدسی بود و این امر ضرورت توجیه هنر را فرعی جلوه می داد، اما با پایان «هنر بزرگ» که محتوای هنر دیگر بازنمایاننده امر قدسی و حامل پیام نبود، این نیاز (به ویژه در دوره مدرن) بیشتر احساس شد. در نتیجه چنین روندی هنرمند و اثر هنری از جهان و اجتماع خود جدا شد. لذا اثر هنری صرفا به منزل بیان خلاقانه روحیات هنرمند و محصول نبوغ او قلمداد شد، هنرمند در مقام «منجی جدید» نوع بشر قرار گرفت و هنر نیز به مثابه یک «دین فرهنگی» پدیدار گشت. در هر حال، به باور گادامر، میان هنر مدرن و سنتی پیوند وثیقی وجود دارد (چرا که هنر مدرن ابتدا به ساکن به وجود نیامد، بلکه متاثر از هنر سنتی بود) و لذا می توان مسائل مطرح در هنر امروزی را با رجوع به هنر سنتی و به کمک آن حل و فصل کرد. این نوع نگاه، به روشنی از نگاه هرمنوتیکی گادامر مبنی بر قول به هم زمانی و هم زیستی گذشته و حال، متاثر است. بر مبنای این برداشت هرمنوتیکی است که گادامر امروزه از ضرورت «فهم چیستی هنر» سخن به میان می آورد. وی درصدد است تا این «شکاف» را میان فرم و محتوای هنر سنتی از یک سو و آرمانهای هنرمندان معاصر از سوی دیگر، پر کند. بدین ترتیب، وی با طرح سه انگاری بازی، نماد و فستیوال در صدد نشان دادن «بنیادهای انسان شناختی» تجربه ما از هنر و امر زیبا است.