وابستگی متقابل

کتاب وابستگی متقابل : اولین بار در اوایل دههٔ شصت میلادی با وابستگان متقابل برخورد کردم. در آن زمان، هنوز کسانی را که از رفتار دیگران رنج می‌بردند وابستهٔ متقابل نمی‌نامیدند. همچنین الکلی‌ها و دیگر معتادان را وابسته به مواد قلمداد می‌کردند. گرچه در آن هنگام معنای دقیق وابستگی متقابل را نمی‌دانستم، اینگونه افراد را می‌شناختم. خود نیز به عنوان الکلی و معتاد، در زندگی فراز و نشیب‌های بسیاری را پشت سر گذاشتم و باعث وابستگی متقابل کسانی دیگر شدم.کتاب وابستگی متقابل

وابستگان متقابل مشکل‌ساز بودند. آنان ستیزه‌جو و تودار بودند. سبب می‌شدند فرد بیشتر به گناه تمایل یابد و برقراری ارتباط با آنان آسان نبود. اغلب افرادی ناخوشایند بودند که مانع لذت نشئگی من می‌شدند؛ به من پرخاش می‌کردند؛ قرص‌هایم را پنهان می‌کردند؛ قیافه‌ای نفرت‌انگیز به خود می‌گرفتند؛ مواد مخدرم را در دستشویی خالی و مرا از مصرف آنها منع می‌کردند؛ می‌خواستند بدانند من چرا با آنان چنین می‌کنم و می‌پرسیدند چه‌ام شده است. همیشه حاضر بودند تا مرا از مصیبت‌های خودساخته‌ام نجات دهند. وابستگان متقابلی که در زندگی من حضور داشتند حال مرا درک نمی‌کردند و این، دوسویه بود: من نیز نه حال خود را درک می‌کردم نه حال آنان را.

اولین برخورد حرفه‌ای من با وابستگان متقابل، سال‌ها بعد در ۱۹۷۶ رخ داد. در آن زمان در مینه‌سوتا (۱)، مصرف‌کنندگان مواد مخدر و الکلی‌ها وابسته به مواد به شمار می‌رفتند و خانواده و دوستانشان نیز به نوعی دیگر وابسته تلقی می‌شدند و من، معتادی در حال ترک بودم. از آن زمان به بعد من در زمینهٔ درمان اعتیاد، در مقام مشاور شبکهٔ وسیع مؤسسات و برنامه‌ها و بنگاه‌های ترک اعتیاد کار می‌کردم. از آنجایی که زن هستم و اکثر دیگر کسانی که در این زمینه کار می‌کردند نیز زن بودند، و نیز از آنجایی که مقام بالایی نداشتم و هیچ یک از همکارانم مایل به این کار نبود، کارفرمای من در مرکز مداوای مینه پولیس از من خواست برای زنانی که شوهرانشان معتاد بودند، گروههای حمایتی را سازماندهی کنم.
منبع متن