هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
بخشی از کتاب پرسپکتیو به منزله ی صورت سمبلیک :
و هم قطعاً بازتاب هدفی است که ابداع کنندگان آن در سر داشتند آنها میخواستند بازنمایی فضا را با فهمی از همگنی و بی کرانگی تلفیق کنند که با تجربه ی بلا واسطه ی آن فضا مغایر بود می توان گفت پرسپکتیو فضای روان فیزیولوژیک را به فضای ریاضی بدل میکند پرسپکتیو تفاوت میان جلو و عقب راست و چپ اجسام و فضای مابین آنها (فضای خالی» را از میان می برد؛ به طوری که حاصل جمع همه ی اجزای فضا و کلیه ی محتویات آن پیوستار کوانتومی واحدی را تشکیل میدهد این روش ترسیم این واقعیت را نادیده میگیرد که ما با یک چشم ثابت نگاه نمیکنیم بلکه با دو چشم دائماً متحرک نگاه میکنیم و در نتیجه میدانِ دیدمان کروی شکل است همچنین تفاوت فاحش میان تصویر دیداری» مشروط به عوامل روانی که از طریق آن دنیای مرئی وارد ذهن خودآگاه ما میشود و تصویر شبکیهای مشروط به عوامل فیزیکی که بر روی اندام بینایی ما تصویر میشود را از قلم می اندازد.
این تفاوت برآمده از گرایشی است که در ذهنمان به تثبیت شدن داریم تا به واسطه ی تعامل میان حس بینایی و لامسه هر شیئی واجد اندازه و فرم معین و مناسبی باشد و اعوجاج هایی که در اندازه و شکل اشیا روی شبکیه به وجود می آید دست کم تا حدود زیادی اصلاح شود. در نهایت شیوه ی ترسیم پرسپکتیو این واقعیت مهم را نادیده میگیرد که تصویر شبکیه درست برخلاف «تفسیر روانی اش و حتی به رغم حرکت چشم ها روی یک سطح مقعر تشکیل می شود، نه روی سطحی صاف. بنابراین از همان ابتدایی ترین سطح ،ادراک یعنی مرحله ی پیشاروان شناختی تعارضی اساسی میان «واقعیت و بازنمایی ترسیمی آن وجود دارد. بی شک این موضوع در مورد عملکرد کاملاً مشابه دوربین عکاسی هم صدق می کند. اگر بخواهیم مثالی ساده ،بزنیم فرض کنید پاره خطی را به سه قسمت ، a b و c به گونه ای تقسیم کنیم که زاویه های متناظر با آنها با هم برابر باشند. این سه پاره خط که در عالم واقع نامساوی اند اگر روی یک سطح مقعر (مثل شبکیه) تصویر شوند، طول شان برابر خواهد شد
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.