تهران خیابان آشیخ هادی

سال ۱۳۴۱ در ساری دبیر فلسفه و ادبیات دبیرستان ها شده بودم. زنگ ادبیات شعر شاملو همیشه چاشنی بود و گاهی هم موضوع انشا. مثلا «شب۔ پیروزن هرگز» یکی از آن موضوعات بود. سال های ۴۶ و ۴۷ که خوشه به سردبیری شاملو منتشر می شد، ترجمه هایی هم از من در آن چاپ می شد. هنوز با خود شاملو آشنا نشده بودم
شاملو می دانست که من در ساری دبیرم. تابستان ۱۳۴۷، روزی از اداره ی آموزش و پرورش به من زنگ زدند که آقایی آمده اداره آدرس شما را می خواهد اسمش را پرسیدم. گفتند آقای شاملو، مستخدم اداره ایشان را به طرف منزل ما می آورد که بین راه به آنها رسیدم. احمد شاملو بود. رفتیم منزل. گفت دارد فیلم های مستندی برای تلویزیون، در زمینه ی آداب و رسوم مردم نواحی مختلف می سازد و برای همین کار گروهش را به مازندران آورده و حالا آنها در بهنمیر، نزدیک بابلسر، مستقرند، و شکارِ سوُ را هم فیلم گرفته اند. بعد پیشنهاد کرد برویم بهنمیر منزل حسین جهانی که پوست تخت گروه آنجا پهن بود
رفتیم بهنمیر. آنجا شعرخوانی بود و بحث شعر، و گفت و گو درباره ی تهیه ی آن فیلم ها در زمینه ی آداب ورسوم.
نشر چشمه