خاطرات صفرخان(صفر قهرمانیان)

این بی عدالتی ها باعث شد که مردم سر به شورش برداشتند و صفرخان نیز همراه با دوستانش در سال ۱۳۲۱ به طور علني عليه فئودالها مبارزه را آغاز کردند. آنها کمیته هایی تشکیل دادند و از کشاورزان ناراضی شروع به نام نویسی کردند، این کمیته ها به زودی با استقبال خیلی وسیع کشاورزان رو به رو شد. کشاورزان ناراضی با اسلحه و مهماتی که از جنگ جهانی دوم در آن نواحی مانده بود و نیز سلاح هایی که از مرز شمالی می آمد، مسلح شدند و علیه بیدادگری فئودال ها و ملاکین بزرگ قیام کردند. در سال ۱۳۲۵ که قرار بود از تهران هیاتی نظامی برای نظارت در امر انتخابات به آذربایجان برود، قیام کنندگان از چند سو محاصره شدند و پس از مدتی در مقابل نیروهای دولتی شکست خوردند و به طور وحشیانه ای تار و مار گشتند. عده بسیاری از آنها اعدام زندانی و تعدادی نیز متواری شدند و از مرزها گذشتند. صفرخان همراه با گروهی به عراق رفت و پس از مدتی سرگردانی و تحمل زندان و شدائد و مشقات در سال ۱۳۲۷ به ایران بازگشت و در اسفند ماه همان سال هنگام ورود به یکی از روستاهای ارومیه دستگیر شد. او را از زندانی به زندان دیگر بردند و دادگاههای بسیار برای او تشکیل دادند و عاقبت در دادرسی ارتش ابتدا به اعدام و سپس به حبس ابد محکوم شد، او نزدیک به سی و دو سال از عمر خود را در زندانهای مختلف گذراند. که یازده سال از این مدت را فقط در قلعه برازجان که زندانی مخوف با شرایطی سخت و غیرانسانی بود، بدون ملاقاتی گذراند. در این سی دو سال بارها از سوی رژیم پهلوی و ساواک به او فشار آوردند که تقاضای عفو بنویسد اما او چون کوهی استوار ایستاد و به دژخیمان وابسته به رژیم نه گفت. تا عاقبت در آبان ماه سال ۱۳۵۷ مردم در های زندان ها را شکستند و اورا آزاد کردند.