هنر خوشبختی

برشی از کتاب هنر خوشبختی نوشته شوپنهاور :
سویه ی ذهنی درونی شامل خوشی و اندوه، شادمانی و درد می شود، هرگاه به این وجه تکیه کرده ایم همواره به خود گفته ایم. در اینجا تا حد امکان کمترین درجه و شمار دردها، والاترین چیزی است که می توانیم به آن دست یابیم: این سویه ی منفعل زندگی ما است
وجه عینی بیرونی همان تصویری است که روند زندگی مان را به نمایش می گذارد، شیوه ای است که با آن نقش خودمان را اجرا می کنیم، زیبایی یا زشتی زندگی، فضیلت، پهلوان منشی، و کنش های روح در اینجا نهفته است: این بخش افعال زندگی ماست. و در این بخش، تفاوت میان یک انسان با انسان دیگر بی اندازه زیادتر از آن سویه ی دیگر است، که در آن کمی رنج بیشتر یا کمتر، یگانه تفاوت آن به شمار می رود. از این رو، باید این سویه ی عینی زندگی مان به تعبیر یونانیان زندگی زیبا، را نصب العین خود قرار دهیم، با آنکه ممکن است بیشتر اوقات به وجه دیگری از آن یعنی به زندگی خوب برسیم
چون کنش های ما همواره بر مبنای همین سوپای عینی به نمایش در آمده در بیرون قرار می گیرند، یونانیان به آن و هر چه متعلق به آن است، رودخانه ی زندگی می گفتند که چشم انداز زیبایی دارد

نیچه در مورد او می‌گوید: «مطلقاً تنها بود و کمترین دوستی نداشت و فاصلهٔ میان یک و هیچ لایتناهی است.» و یا: «هیچ چیز متفکرین آلمان را به اندازه عدم شباهتی که میان شوپنهاور و آنان بود رنج نداد.»
نشر مرکز