هایدگر و تاریخ هستی

می توان مراحل کار فکری هایدگر را به دو دوره ی اصلی و یک مرحله ی میانی و یا انتقالی، تقسیم کرد. البته، این یگانه شکل ممکن در تقسيم بندی دوره های مختلف کار فکری او نیست. با انتشار نخستین آثار هایدگر روشن شده که شماری از مهم ترین مفاهیم دوره ی دوم که من آن را  دوره ی پس از دگرگونی می خوانم، در این نوشته های آغازین مطرح بوده اند، و همین نکته سبب شده که تصور رایج و مرسوم تا حدودی خدشه دار شود. همچنین، شماری از نویسندگان به دو رخداد دگرگونی در کار فکری او قائل شده اند. با وجود این، من همان تقسیم بندی مرسوم را به کار می گیرم. شاید با انتشار آثار هنوز منتشر ناشده ی هایدگر (که تعداد آن ها نیز کم نیست) ناگزیر شوم که در این تقسیم بندی خود تجدید نظر کنم.
دوره ی نخست کار فکری هایدگر از حدود سال ۱۹۰۷ آغاز شد، که دکتر کنراد گروبر اسقف بعدی فرایبورگ، و آموزگار آن زمان هایدگر نسخه ای از کتاب فرانتس برنتانو به نام درباره ی معنا های چندگانه ی هستی در اندیشه ی ارسطو (۱۸۶۲) را به او هدیه داد. هایدگر دهه ها بعد نوشت که این کتاب راه زندگی او را تعیین کرد (زه:۷۴). او نخستین مقاله های خود را در سال ۱۹۱۰ در چند نشریه ی محافظه کار کاتولیک منتشر کرد، و چند سال بعد با انتشار پایان نامه ی دانشگاهی اش، و تدریس در دو رشته ی یزدان شناسی کاتولیک، و فلسفه، در دانشگاه فرایبورگ در ۱۹۱۵ کار فکری جدی اش شروع شد، و با درس هایی درباره ی فلسفه و یزدان شناسی در دو دانشگاه فرایبورگ و ماربورگ در طول دهه ی ۱۹۲۰ پیش رفت، و تا ۱۹۲۷ که کتاب هستی و زمان منتشر شد، ادامه یافت.
نشر مرکز