ابرهای ندانستن

کتابی که در دست دارید ابر باران­ زایی است برای هر آن­کس که جان او چونان کویری تشنه است. نویسندۀ ناشناس آن آموزگاری استثنایی است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضیح می­دهد که نیایش مراقبه ­گرانه چیست و چگونه می­تواند به هر گونه عطش روحی پایان دهد. او از طریق تمرینات روحیِ عملی، که آن‌ها را “ابر ندانستن” و “ابر فراموشی” می­خواند، به ما می­آموزد که بی ­وقفه عبادت کنیم و نشان می­دهد که مکالمه با آن وجود رازآمیز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع “آن عمل روح است که بیش از هر عمل دیگری آفریدگار را خشنود می­سازد.”

ابرهای ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه­ ای از نیمۀ دوم قرن چهاردهم میلادی، عصر بیماری همه­ گیر طاعون در انگلستان نوشته شدند. میلیون­ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقریباً نیمی از جمعیت انگلستان مرد. در این میان، مهربانی نیز دچار مرگ تدریجی شد. طاعون فقط یکی از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ­های خودخواهانه، بی­ نظمی و تبعیض اجتماعی، کلیسای چندپاره، و تحولات ناشی از فناوری، نمونه ­های شاخصی از متون نیایشی در انگلستان، به شکل بی­سابقه و تکرارناشدنی، سر برآوردند. زبان انگلیسی برای نخستین بار به جای زبان نامأنوس­ تر لاتین به کار گرفته شد تا افراد با قلب­های ناآرام را به سوی آرامشی دیرین هدایت کند.

محققان کوشیدند تا هویت او را بشناسند ولی شکست خوردند، اما نوشته­ های او خبر از معلمی دلسوز، صریح ­اللهجه، مصمم، خردمند، دوست­داشتنی و به طور استثنایی فصیح می­دهد. او هم خوش‌بین است و هم واقع­ بین و، از همه مهم‌تر، توصیفات او از مراقبه نشان می­دهد نوشته­ هایش برآمده از تجربه است.

“بخشی از مقدمۀ کارمن آسویدو بوچر”