خانه‌ی بی‌سقف

تراویس خوابیده بود؛ آن روز عصر جشن تولد یازده سالگی اش بود، یک مهمانی شلوغ و هر کی هر کی و به همین خاطر خسته و هلاک به رختخواب رفته بود. تلویزیون روشن بود اما هیچ کداممان آن را تماشا نمی کردیم؛ دیوید مشغول خواندن روزنامه بود و من داشتم حرفهایم را آماده میکردم
بالاخره گفتم «دیوید؟» سرش را بالا آورد
:گفتم میدونی حق داشتی می گفتی ما مشکلات جدی داریم اما دلایل زیادی وجود دارن که به خاطر اونها سعی کنیم مسائل رو حل کنیم. امیدوار بودم که لحنم خوب و دوستانه باشد امیدوار بودم که موهایم سیخ نبوده یا دماغم خیلی بزرگ به نظر نرسیده باشد و وقتی که بلند شدم و نشستم تا کوسن را درست کنم چاق به نظر نیامده باشم.
گفتم «داشتم با خودم میگفتم ای کاش یک بار هم که شده با من می اومدی و یک مشاور خانواده میرفتیم واقعا فکر میکنم…