هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
بخشی از کتاب دیار فرزانگان (1): یادنامه ستارگان آسمان ادب، دانش و هنر ایران نور و کجور :
خاطره دیگری که به یادم مانده این است که پدرم در هفته یک روز سوار اسب میشد و برای سرکشی به دو دهکده موقوفه مدرسه مروی به نام قمیآباد و طالب آباد به ورامین می رفت. پدرم و مادرم از دو روستای قسمت کوهستانی نور مازندران بودند که با هم فاصله چندانی نداشتند مادرم از اهالی بلده مرکز این روستا و پدرم از گمررود روستای دیگری نزدیک به آن بود این دو دهکده هنوز هم به همین نام وجود دارد و من توفیق یافتم نه با سرمایه خود، بلکه با سرمایه سازمانی که ادارۀ آن سالها به عهده من بود حدود شصت سال بعد بیمارستانی در بلده بنا نمایم که در همان زمان به نام حضرت قائم (عج) نامگذاری شد و محل سكونت ما در آن سالها در خانه محقری در بازارچه مروی بود که در آن زمان به باغ مروی شهرت داشت و سالها بعد در قسمتی از محوطه آن دبیرستان مروی که امروز نیز دایر است ساخته شد زمین این محوطه را اولیای وقت به مدرّسین مدرسه مروی به اجاره واگذار کرده بودند و قطعه مختصری از آن به پدرم واگذار شد که او در آن، نه خانه بلکه کلبه ای بنا کرده بود.
من و خواهران و برادرانم در این مکان به دنیا آمدیم و دوران خردسالی خود را در آن گذراندیم. اعیانی این بنا را پس از مرگ پدرم ناگزیر شدیم به مبلغ هشتصد تومان بفروشیم و به این ترتیب اجاره نشین شدیم. از دوران حیات پدرم جز چند خاطره مختصر و پراکنده هیچ مطلبی به یاد ندارم. در شمار این خاطرات یکی آن است که پدرم گاه گاه مرا نزد خود مینشاند و ابیاتی چند از شاهنامه فردوسی را با آهنگی دلنشین برای من میخواند او با آنکه اهل دین بود به شاهنامه فردوسی عشق و علاقه ای زائد الوصف داشت و قسمتی از اوقات خود را در خانه با خواندن شاهنامه می گذراند از همان ایام قدرت کلام و لطف معنی و صلابت و استحکام سخن این شاعر پرمایه در گوش من طنین انداز شد و مرا مفتون خود ساخت نزدیک خانه ما که در آن روزها در یکی از نقاط جنوبی شهر تهران بود قهوه خانه ای وجود داشت که شبها علی الرسم گروهی از مردم بازاری پس از فراغ از کسب و کار در آن گرد می آمدند و هر شب در ساعت معین پیرمردی نقال که بر اثر ممارست در فن خویش در طی سنین متوالی با قدرت وگیرایی خاصی سخن میگفت برای آنها از شاهنامه فردوسی و جنگهای رستم داستان سرایی میکرد و در اثنای سخن گاهی رشته کلام را به ابیاتی چند از شاهنامه میسپرد و با نوایی دل انگیز آن ابیات را می خواند و از میان جمع گروهی نیز با او هم آواز میشدند و حالتی می رفت که مرا هرچند در جمع آنها راه نداشتم در عالم کودکی سخت به وجد و سرور می انداخت.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.