نشانه شناسی

اکنون نیز به درستی عقیده ام باور دارم: بحث خطی در مورد تفاوت میان نشانه های قراردادی و نشانه های انگیخته، زبان کلامی و زیان شمایلی و نیز کلمات از یک سو و تصاویرها، علائم، ردپاها، اشیا، دیاگرام ها و حرکات بدن از سوی دیگر، با این تصور که واحدهای کمینه ای به نام «نشانه ها وجود دارند که بر اساس آنها می توان نوعی توپولوژی ارائه داد، سرانجامی پیدا نخواهد کرد؛ اما آنچه نشانه خوانده می شود حاصل عملیات پیچیده ای است که در آنها شیوه های گوناگون تولید و شناخت دخالت دارند.
بر مبنای این اصل بنیادی بود که من در آن زمان به یک باور مشخص دست یافتم و طبیعی است که اکنون بتوانم تحلیل خود را در پرتو برخی از آثار جدیدم شرح و بسط بیشتری دهم. برای مثال، در کتایم با عنوان درباره آینه ها مجددا این موضوع را مطرح کردم که آینه ها، نشانه تولید نمی کنند، بلکه جایگزین هایی هستند که مانند یک پریسکوب به ما امکان می دهند چیزی را که در جایی واقع شده که چشم ما قادر به دیدن آن نیست، تشخیص دهیم. در بررسی این پدیده، این پرسش برای من مطرح شد که آیا می توان اشیایی مانند دوربین تلویزیون و یا دوربین عکاسی را نیز که به ما داده هایی حسی، هر چند با واسطه، ارائه می دهند جایگزین تلقی کنیم؟ داده هایی که اگر در اختیار ما قرار نمی گرفتند، امکان طرح فرضیه ای ادراکی برای ما مقدور نبود. اگر چنین باشد، باید از تحلیل این تصاویر به عنوان نشانه، دست کشیده همان گونه که در نظر گرفتن تصویر بزرگ شده ماه که بر روی تلسكوب ظاهر می شود به عنوان نشانه، بی فایده است.
نشر ثالث