وداع با اسلحه

خیلی گرمم بود و هنگامی که بیدار شدم، پایم میخارید. بهیار را بیدار کردم و او آب معدنی روی تنزیب ها ریخت. رخت خواب تر و خنک شد. آنهایی که بیدار بودند، از این سو به آن سوی بخش با هم حرف می زدند. بعداز ظهر وقت آرامی بود، صبح به نوبت سر تخت خواب ها می آمدند. سه تا پرستار مرد و یک دکتر آدم را از تخت خواب بلند می کردند و به اتاق زخم بندی می بردند تا در هنگام بستن زخم ها، رخت خواب ها را مرتب کنند. این سفر خوش نبود و من تا بعدها نمی دانستم که همین طور که آدم خوابیده است می شود رختخواب را مرتب کرد، بهیار آب روی تنزیب ها ریخته بود و رختخواب خنک و دلچسب شده بود و من داشتم به او می گفتم که کجای کف پایم را که می خارد بخاراند، که یکی از دکترها رینالدی را به بخش آورد. رینالدی خیلی تند آمد و روی تخت خواب خم شد و مرا بوسید. دیدم دستکش به دست دارد. «چه طوری عزیزم؟ حالت چه طوره؟ بیا این رو برات آوردم….» یک بطری کنیاک بود. بهیار یک صندلی آورد و رینالدی نشست: «یک خبر خوب هم دارم. مدال میگیری. می خوان بهت مدال نقره بدن، ولی ممکنه بالاخره فقط مدال برنز بتونند برات بگیرند.»
برای چی؟»
برای این که سخت زخمی شده ای. میگن اگه بتونی ثابت کنی که یک کار قهرمانی کرده ای، می تونند مدال نقره برات بگیرند. حالا دقیقا برام تعریف کن ببینم چه شد. هیچ کار قهرمانی هم کردی؟»
گفتم: «نه، داشتیم پنیر می خوردیم که به هوا پرت شدم.»
«جدی حرف بزن – تو حتما یک کار قهرمانی کرده ای؟ یا قبلا یا بعدا. خوب به یاد بیار.»
«من کاری نکردم»
نشر نیلوفر