پناه بر حافظ

برشی از کتاب پناه بر حافظ نوشته اسماعیل فصیح :
مهمانی و شب مطبوعی گذشت، در باغ با کمی چنگ و ساز و ضرب و رقص فرزندان جوان و ندیمه های دائی… و شام و مخلفات که بوسیله خدمتکاران پذیرایی می شد… دائی و سینیور کامپنلو مینوشیدند و خوش بودند. سینیور سر شب دخترش آنژليكوبلا را به شاگرد با استعداد خود، سید خداداد معرفی کرد با این اشاره که «این فرشته » هم دارد کمی زبان فارسی را یاد می گیرد. بدین ترتیب آن دو با هم آشنا شدند و بزودی با هم، با مخلوطی از زبانهای پرتغالی و فارسی، به صحبت پرداختند… ولی آنگونه که این شب سرنوشت ساز پیش رفت، از همان دقيقه ی اول زبان چشمها برای حرف زدن کافی بود. در واقع پس از آنکه مهمانی تمام شد و آنها از هم جدا شدند دیگر حتی نگاه چشمها هم لازم نبود. آنها شروع کرده بودند که دور از هم ،ولی، با فکر و احساس همدیگر، حرف و مغازله داشته باشند – تمام عمر…