سوگنامه ی زندگان

نامور این را میگوید و بلندتر از همیشه میخندد  و دور میشود منظورش را نمی توانم .بفهمم بی حوصله کمی به جمله اش فکر میکنم ذهنم اما هزار راه می.رود چیزی سر در نمی.آورم شاید ساعت بعد بپرسم مقصودش چه بوده است؛ اگر یادم مانده .باشد پله ها را دو تا یکی میکنم تا حتماً حالا دانش آموزانم کلاس را روی سرشان گذاشته اند؛ اما یادم میآید کیفم را توی دفتر فراموش کرده ام باز می گردم یک لحظه خشکم میزند حمیداوی توی راهرو ایستاده است؛ کنار دفتر مدیر و انگار بیهوده منتظر باشد. گویا مدیر نیامده است .امروز فکر میکنم حتماً  صدای حمیداوی را از طبقه ی بالا شنیده ام تا  دقیقه ای پیش حمیداوی رویش انور است آهسته و پاورچین بی انکه متوجه شود به دفتر دبیران میروم کیفم را  لحظه ای بر میدارم و از دفتر بیرون میزنم دوست ندارم مرا ببیند و احیاناً سر صحبت را بگشاید وقتی آن قدر مداهنه آمیز و پر تملق مرا مهندس صدا میزند یاد تصویری میافتم که ساقی  گفته است برایم؛ این که مثل همیشه پاکشان از فرط چاقی تن روی زمین می کشد

کتاب دایره قهوه ای