فلسفه و عشق

از زمانی که «ضیافت» افلاطون نوشته شده است، پیوند میان عشق و فلسقه آشکار بوده است؛ فلسفه، عشق ورزیدن به خرد است. فلسفه­ورزی و اندیشیدن، دستیابی به یک حکمت و معرفت نهایی نیست، بلکه حرکت به سوی آنهاست، یا پیش و پس رفتن میان معرفت و فقدان آن. فلسفه، خود خرد ورزی نیست- برای آن که دستیابی به معرفت، در صورتی که ممکن باشد، پایان فلسفه خواهد بود- بلکه نوعی شیدایی و شیفتگی به اندیشه است. فلسفه با اندیشه بازی می­کند؛ مفاهیم را، افکار را اختراع می­کند و پدید می­آورد، در باب آن­ها به تحقیق و بررسی می­پردازد. فلسفه، پایان یا اتمام و تکمیل نیست، بلکه زمینه سازی بی­پایان است. عشق نیز یک ناتمامی است. عشق­ میانجی­گری است، نه اتمام. عشق نوعی حرکت میان فقدان و اتمام و تکمیل، میان فقر و فراوانی، میان دانایی و نادانی، و نوعی حرکت میان هیولاواری و زیبایی است. عشق و فلسفه، هردو با حرکت خود، به تاخیر می­افکنند، متفاوت می­سازند و به واسطه­ی غیر مستقیم بودن، بی­­راهه رفتن و نرسیدن، زندگی می­کنند. آنها هر دو به سوی خواست و آرزوی خود حرکت می­کنند، اما این مقصود همواره به گونه­ای عطش افزا و اشتهاآور، بیرون از دسترس باقی می­ماند. عشق به منزله­ی داستان، یکی از موضوعاتی است که در سرتاسر کتاب «فلسفه و عشق» مورد بررسی قرار گرفته است، از این رو، تصاویر درد و رنج­های عشق را نیز به تکرار در آن می­توان دید. این کتاب تلاش نمی­کند که دشواری­ها و تناقض­های عشق را از میان بر دارد؛ بلکه داستان­های عاشقانه­ی بسیار به ظاهر واگرا را باز می­گوید و به خاطر آورد و در این امر، تنها به خواندن روایت­ها بسنده نمی­کند، بلکه به بررسی اسطوره­ها و رمزها، تجریدها و شکل­گیری­ها، ساختارها، چشم­اندازها، بلاغت، ژانر و شیوه­ها و شگردهای زبانی مربوط به عشق نیز می­پردازد.