نگاهی انتقادی به دانشگاه هاروارد

با این حال به نظر میرسد انتقادهای تند و تیزی که از ورزشهای دانشگاهی شده است تغییر چندانی ایجاد نکرده باشد. آمریکایی هـا بنـا بـه دلایلی که عمیقاً ریشه در گذشته شان دارد خواهان این اند که دانشگاه ها رقابت ورزشی را جدی بگیرند ولی مقدار پولی که در حال حاضر در رقابتهای ورزشی دست به دست میشود موجب شده پرسشهای قدیمی درباره ورزشهای بین دانشگاهی بار دیگر به طور حادی مطرح شوند آیا این ورزشها حقیقتاً ورزشهای آماتور است؟ آیا تعریف انجمن ملی ورزشکاران دانشگاهی از آماتوریسم، یک آماتور بزرگمنش آرمانی است که در آن ورزشکاران نسبت به پول و موفقیتِ رقابتی بی تفاوت باشند؟ اصلاً چرا گفته میشود پول دانشجویان را فاسد میکند ولی چنین حرفی دربارۀ دانشگاهها زده نمی شود؟ چنین پرسشهایی به شدت به دانشگاه های آیوی لیگ مرتبط است. در این دانشگاهها بورسیه های ورزشی ارائه نمیشود و ورزشکاران بیشتر از میان طبقات کم در آمدتر جامعه می آیند. کل مبنای فلسفی آماتور بودن در مسابقات ورزشی بین دانشگاه ها محل شک و بحث .است سیاستها و شیوههای عمل نهادی نتوانسته اند با واقعیتهای تغییر یافته ای که بدنۀ متنوع دانشجویی را شکل میدهد تطابق پیدا کنند .