یک روبان بنفش

ویل پاسخی نداد. جرقه های داغ از جایی که پوستش با او تماس گرفت خارج شد. او می توانست آنها را ببیند آدرین میخواست دستش را بکشد اما الکتریسیته بین آنها سبب شد انگشتانش بلرزد رها نشود واکنش ویل لرزشی عمیق بود. درست کنار او عطر چرم ماشینش را میداد آن اسانس که آدرین هرگز نتوانسته بود نامش را بداند و در برابر آن مقاومت کند.

ویل زمزمه کرد با من بیا و گرچه آدرین میدانست ویل به او پیشنهاد کرده به گروه بپیوندد، پیشنهاد دیگری در زیر آن پنهان بود چیزی که حسش را رها از هر مانعی میساخت چیزی که احساسش را قدرتمند و زنانه کرد اگرچه میدانست نباید او آن کلمات را به درونش راه ،دهد اجازه داد آنها اعماق وجودش را بخراشد وبساید ذهنش را در مسیر خطر حرکت .داد چطور میتوانست تنها لحظه ای قبل درکنار این مرد احساس کوچکی بسیار کند هنوز خوب احساس میکرد میتواند بردنیا غلبه کند کلمات سارا به ذهنش آمد وقتی تنها هستی این اقیانوس متروک است.

آدرین شانه هایش را صاف کرد. شجاعتش را جمع کرد. شاید مجبور شود همه سؤالات و کنایه های اساسی ای که کلمات ویل در برداشت بعداً ارزیابی کند اما می توانست به سؤال سطحی پاسخ دهد من هستم بازوی ویل را رها کرد. تا زمانی که آدرین صحبت میکرد فراموش کرده بود که سامی آنجاست می توانی عملاً کل چیزها را با گروهی شبیه این تعمیر کنی.

کتاب دایره قهوه ای