بیچارگان

و من بچه بازیگوش کوچکی بودم ؛ تنها کاری که همیشه می کردم دویدن در مزارع، جنگلها، و باغها بود، و هیچوقت هیچکس کوچکترین توجهی به من نداشت. پدرم همیشه مشغول امور مربوط به کسب وکار بود، و مادرم کارهای خانه را به عهده داشت؛ هیچکس در پی تعلیم دادن به من نبود، که از این بابت سپاسگزار بودم. یادم می آید که از همان اول صبح می دویدم به طرف آبگیر، یا جنگل، یا مزرعه، یا دروگران – و هیچ برایم مهم نبود که آفتاب می سوزاند و می پزد، و من خدا می داند چقدر گشت زنان از دهکده دور افتاده ام، چقدر بوته ها دست و پایم را خراش داده اند و و لباسم را پاره کرده اند . البته بعدش در خانه توبیخ می شدم، اما اهمیتی نمی دادم. و فکر می کنم اگر لازم بود همه عمرم را در آن دهکده بگذرانم و هرگز پایم را از آنجا بیرون نگذارم و فقط و فقط همانجا بمانم واقعا شاد و خوشبخت می بودم. اما قضا چنین بود که می بایست آن گوشه زادگاهم را در همان کودکی ترک کنم. دوازده سال بیشتر نداشتم که به پطرزبورگ نقل مکان کردیم. آه، با چه اندوهی آن آماده شدنمان را در افسردگی به یاد می آورم وقتی با همه چیز وداع می کردم یکریز گریه می کردم.
نشرنی