میان فزودهای شاهنامه

میان‌فزود اصطلاحی نوپدیداست که ظاهرا نخستین بار جلال خالقی‌مطلق آن را با تسامح و تساهل معادلی برای جملۀ معترضه منظور داشته‌اند.(یادداشت‌های شاهنامه،انتشارات دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی،ج 11،ص 42) و نیز شرط تسامح و تساهل بدین صحبت است که بین این دو عنوان نسبت عموم و خصوص مطلق حاکم است؛ زیرا جملۀ معترضه تنها یک جمله است بی‌هیچ معنا و پیام خاص و شاید تنها مزیت آن تنزیه کلام باشد.اما میان‌فزود از جامعیتی همه‌سویه برخوردار است زیرا از لحاظ ساخت می‌تواند در قالب یک کلمه،یک جمله،یک مصراع،یک بیت و حتی چند بیت در بین اجزاء کلام حضور داشته باشد و از جهت معنا هم نویسنده یا شاعر – به ویژه فردوسی-به عمد از این شیوه دستوری و تا حدی هم بلاغی برای القا و ابلاغ مفاهیم و معانی بلند و برجسته بهره می‌گیرد.